Auteur: admin

Dag 26 – 28  Montreuil – Nieuwpoort

Montreuil – Boulogne-sur-Mer, 26 juni

Een korte rustige rit. Ik ben op tijd in Boulogne-sur-Mer. Eerst een terrasje voor een lunch en vervolgens naar het appartement.
Ontbijt moet ik zelf regelen, dus naar een supermarkt die op zondag open is. De Spar deze keer.
Ook nog even door de citadel gewandeld. Het is er druk en er wordt muziek gemaakt door een hoempa-orkest.
‘s Avonds voor het diner ga ik weer naar de citadel, het appartement staat aan de voet van de ramparts (de muren) dus het is vlak bij. Ik eet bij een matig beoordeelde Italiaan, tagliatelle met ham, spek, tomaten, uien en paprika’s. Lekker. Ook de wijn is goed.

Boulogne-sur-Mer – Gravelines, 27 juni

‘s Ochtend om vijf voor acht breng ik de fiets naar buiten en pak vervolgens mijn tassen om er op te doen. Er stoppen twee auto’s links van me, netjes langs de kant van de weg. Zes mannen en een vrouw stappen uit. Ze kijken naar me. Twee mannen zijn gekleed in zwaar leer, hebben een helm op en ze hebben zo’n ding bij zich waarmee je een deur kan forceren. Politie.
Ik hang mijn zijtassen aan mijn fiets en plaats een derde tas er boven op. Ik bevestig alles zoals het hoort. De mannen en de vrouw blijven naar mij kijken. Gaan ze het appartement, waar ik net uit kom, binnenvallen?
Ik besluit naar de overkant te lopen, naar de ramparts om mijn telefoon in te stellen. En de boel te bekijken natuurlijk. Je bent toerist en wil alles meemaken.
Vanuit mijn nieuwe positie zie ik dat ze langs mijn appartement lopen naar twee deuren verderop. Uit een zijstraatje komen nog twee mannen. De gehelmde agenten zetten een masker met lucht op. Een van de mannen in burger trekt iets over zijn gezicht. De vrouw lijkt de baas, maar dat kan een vooroordeel zijn. 
Ze proberen de deur en die gaat gewoon open. Jammer. De hele stoet verdwijnt het gebouw in.
Ik ga maar fietsen.

Gravelines is leuk maar valt een beetje tegen. In de tijd van Grevelingen, de oorspronkelijke naam, was het er vast leuker. Er zit wel een leuke bar-brasserie met geweldige biertjes. Je moet het nemen zoals het komt.

Gravelines – Nieuwpoort, 28 juni

Naar België vandaag. Frankrijk zit er op. Mooi op tijd vertrokken en gelukkig maar. Juist nadat ik mijn tweede kopje koffie hebt gehad schuifelt de ontbijtzaal vol met bejaarde Vlaamse stellen. Krom en kakelend kwakken ze hun bord vol. Ik weg. 

Veel wind mee vandaag dus ik kan goed tempo maken. Langs de route zijn allerlei leuke plaatsjes, Bergues (Sint-Winoksbergen) is leuk, Veurne is ook heel leuk en ook Nieuwpoort is leuk.

Kilometers

Route

Montreuil – Boulogne-sur-Mer:

Boulogne-sur-Mer – Gravelines:

Gravelines – Nieuwpoort:

Je kan me volgen op de dagen dat ik fiets.

Dag 21 – 25  Honfleur – Montreuil

Honfleur – Etretat, 21 juni

Ik moet de brug over, de Pont de Normandie. Het alternatief is 30 km omrijden om ergens een pontje te pakken. Daar heb ik geen zin in. Dus kijk ik al een paar dagen naar de weer en windberichten. 
Dat gaat er gelukkig steeds beter uitzien, alhoewel later op de dag nog wel wat regen wordt voorspeld. Maar daar ben ik op voorbereid.
Het boekje van Benjaminse, Rond het Kanaal, geeft de precieze aanlooproute. Dat is nog niet zo eenvoudig. Ik zeg Honfleur dus vaarwel en kom na een paar kilometer bij de brug. De brug is hoog, op zijn hoogste punt zo’n 60 meter boven het water. En ik heb (wat) geluk, de rechterbaan voor auto’s is dicht wegens onderhoud. Maar eigenlijk is de brug, bij deze wind, een eitje. 
Na de brug moet ik Le Havre door, Rotterdam op z’n Frans. 

Zo’n twintig kilometer ten noorden van Le Havre beginnen de Normandische krijtrotsen. Bovenop is het licht geaccidenteerd, maar bij de kust gaat het zo’n 100 m naar beneden. Rivieren en riviertjes doorsnijden dit kalk gebied met als resultaat dat je flink omlaag en weer omhoog moet. Kustplaatsen zoals Etretat, liggen op zeehoogte. Etretat heeft de mooiste kust, kijk maar naar de foto’s. 
Etretat is voor de rest een leuk oud plaatsje, heel toeristisch maar nog niet echt in juni. Wel lekker gegeten. Een saucisse. Niet zo’n standaard Frans gerecht.

Etretat – Dieppe, 22 juni

Dit is de langste etappe van de reis. 99 km. Ik moet dus vroeg op en gelukkig kreeg ik een ontbijt van mijn gastheer. Ik zit een B&B en officieel is het ontbijt om 9 uur. Ik wil om 7:45 weg en dat lukt bijna.
Ook heel veel hoogtemeters op deze tocht, zo rond de 1000. En wind tegen. Normaal zal ik nooit zoveel kilometers met zoveel hoogtemeters rijden, maar ik durf het aan vanwege de pendix. En deze keer heb ik die echt nodig. Aan het eind is het echt zwaar.
Vlak voor drieën kom ik in Dieppe aan en gelukkig was er in de buurt van het appartement een groot terras waar ik niet alleen wat te drinken kon krijgen maar ook te eten.

Dieppe, 23 juni

Dieppe is een oude havenstad met een mooie oude haven en de stad zelf is ook mooi. Een rustdag om de was te doen, de blog bij te werken en wat rond te zwerven door de stad.

Dieppe – Saint-Valery-sur-Somme, 24 juni

Onderweg naar St Valery zijn er weer de bekende plaatsjes. Voor de zoveelste dag is de wind tegen en waren er een paar steile klimmetjes. 
St Valery is een mooi oud plaatsje aan de baai van de Somme. Mooi uitzichten.

Saint-Valery-sur-Somme – Montreuil-sur-Mer, 25 juni

Ik kom twee oude bekenden weer tegen. Lianne en Evert uit Vlissingen. De eerste ontmoeting was op de boot van Jersey naar St-Malo. Ze rijden dezelfde route als ik. 
Het is ergens onderweg als Evert naar me roept. En daarna is het bijkletsen. Wat is leuk en wat is minder. Na een tijdje rijden we verder, zij ietsjes sneller.
Vijftien kilometer voor Montreuil, ik ben op eigen kracht rustig het eerste hellinkje opgereden, zie ik dat het van achter, vanuit het zuiden, begint te dreigen. De voorspelling was een buitje om elf uur, maar dit ziet naar heel iets anders uit. Door de regen rijden is niet erg, maar droog is leuker. Ik ga op volle kracht naar Montreuil. Ik ben net voor de regen onder het afdak van een van de plaatselijke bar-brasserieën. Maar deze blijkt heel populair. Voor de lunch neem ik Flammküchen, ook al zo’n typisch niet Frans gerecht. Maar wel met de Franse slag gemaakt, dus heel erg lekker. Met zure room, gebakken uien en spekjes. Ga ik thuis ook proberen. 

Aan het eind van de middag ga ik Montreuil bekijken. Montreuil is een oud havenplaatsje maar de verbinding met zee is dichtgeslibd. Wat overblijft zijn muren, kerken en leuke straatjes. En het is toeristisch.
Ik moet langs dezelfde bar-brasserie. Deze ligt aan een enorm driehoekig marktplein waar ook mijn hotel aan ligt. 
Tot mijn verbazing zitten de twee Vlissingers daar. Ik heb ze toch echt onderweg in de verte zien afslaan. Zij hebben mij toen ook gezien. Zij hebben wel wat regen gehad. Ze staan op een camping vlak naast een van de muren van de stad. Door een smalle donkere doorgang door de muur kunnen ze de stad inkomen zonder te hoeven omlopen. 
Gezellig gekletst en Leffe’s gedronken. Bij het afscheid een tot ziens. De kans is best aanwezig dat we elkaar de komende dagen nog een keertje tegenkomen.

Voor het diner terug naar wat nu toch echt mijn stamkroeg is, van een dag. Ik heb eerder ribbetjes gezien en die wil ik. 

Kilometers

Route

Honfleur – Etretat:

Etretat – Dieppe:

Dieppe – Saint-Valery-sur-Somme:

Saint-Valery-sur-Somme – Montreuil:

Je kan me volgen op de dagen dat ik fiets.

Dag 16 – 20  Quinéville – Honfleur

Quinéville – Grandcamp Maisy, 16 juni

Van een kasteeltje naar een vakantiepark. Voor de rest gebeurt er niet zo veel vandaag. Ik heb me er al bij neergelegd dat het avondeten niet zo best zal zijn, maar de plek waar ik dat wil doen is dicht. Het restaurant ernaast is vol. Gelukkig heb ik de boel verkend en ik weet dat een stuk verder, langs de kust, nog twee restaurants zijn. Bij eentje is er een mooie hoge tafel langs de weg, met uitzicht over het strand. Op de kaart zie ik iets van porc. Dat heb ik deze reis nog niet gehad. Ik bestel het en ik krijg spareribs. Heel erg lekkere franse spareribs. Wijntje erbij. Adrie blij.

Grandcamp Maisy – Saint-Aubin-sur-Mer, 17 juni

Het wordt heet vandaag. Minstens 35 graden. Ik besluit om vroeg te vertrekken en zet de wekker op zes uur. Mijn ontbijt heb ik gisteren gekocht bij een locale grote supermarkt. Daarbij wat melk (tijdje niet gehad) en voor onderweg wat repen. 
Tijdens het fietsen voel ik de temperatuur stijgen. De tocht tot nu toe was soms koud en soms lekker (laag in de twintig). Maar heet heb ik het nog niet gehad. Vandaag dus wel. 

Onderweg kom ik weer langs verschillende beroemde WOII stranden. Omaha Beach waar Amerikaanse troepen landden, Gold en Juno voor respectievelijk Britse en Canadese troepen. Arromanches ligt bij Gold Beach en hier werd een kustmatige haven gebouwd met caissons. En die liggen er nog gedeeltelijk.

Ik kom mooi op tijd aan in Saint-Aubin. Mijn fiets kan op een binnenplaats gestald worden maar de kamer is nog niet klaar. Eerst maar lunchen en een verdiend biertje.

Saint-Aubin-sur-Mer, 18 juni

De voorspelde hitte van de dag blijft uit. Wel gaat het steeds harder waaien. Ik doe vandaag onderhoudswerkzaamheden. Ik was nog een paar overhemden, naast de fietsbroeken en sokken van gister. Ik schroef mijn achterbagagedrager vast. De fietsenmaker uit de buurt in Amsterdam had me een zakje schroefjes meegegeven die nu goed te pas kwamen. Waarvoor dank.
Ook werk ik mijn blog bij.
Voor het avondeten heb ik om 8 uur ‘s avonds een tafeltje gereserveerd op de boulevard langs het strand. Boulevard is een groot woord voor het drie meter brede wandel- en fietspad, maar hoe noem je zoiets anders? Het is trouwens ook een soort kade. Bij vloed klotst de zee er vlak tegenaan, bij eb is het water een halve kilometer weg. 
Terwijl ik aan mijn tafel zit, in het zonnetje te genieten, zie ik aan de westelijke horizon een slanke wolk, maar wel van helemaal links, boven land, als helemaal rechts tot ver boven zee. Dat duurt wel even dacht ik. 
Een paar minuten later is de wolk al veel dichterbij. Het begint ook heel erg hard te waaien, zand van het strand vliegt rond. Ik pak mijn biertje en ga beschut staan. Toch word er nog steeds eten op het terras langs de kade geserveerd. 
De wolk verduistert de zon en nu heeft iedereen door dat we met iets aparts te maken hebben en men vlucht het restaurant in, soms met de pannen met mosselen of soms met de fles wijn, wat op dat moment het belangrijkst is.
Stoelen en parasols waaien om. Even heel erg noodweer. Een paar minuten later schijnt de zon weer, maar het blijft flink waaien. Een nieuwe brede wolkenpartij komt eraan. Het hele terras eet binnen. 
De volgende dag lees ik dat een paar kilometer verder langs de kust een dode en een gewonde zijn gevallen door dit fenomeen.

Saint-Aubin-sur-Mer – Deauville, 19 juni

‘Deux minutes’, zegt de man van het hotel. We kennen het begrip ‘de franse slag’. Nou, heel veel Fransen niet.
Lunchen is van 12 – 2 uur. Kom je een minuut te laat dan is de keuken dicht. Om je heen worden de mensen die op tijd besteld hebben nog geserveerd, maar jij niet meer. Te laat.
Inchecken is vanaf 3 uur. Kom je eerder. Sorry. Kom om 3 uur maar terug. 
Vandaag is het ontbijt om 8 uur. Het waait nog heel erg stevig en uit de verkeerde richting, tegen, dus ik wil op tijd weg. Ik sta om twee minuten voor acht bij de ontbijtzaal, maar de man van het hotel is resoluut. “Deux minutes’.

Ik fiets langs de zee, dat doe ik het liefst, maar de wind is onaangenaam hard. Even landinwaarts, zelfs maar een paar straten, valt het mee. In eerste instantie blijft de voorspelde regen uit. Wel heb ik me er op voorbereid. Regenpak aan bijvoorbeeld.
Bovenop de heuvel na Dives-sur-Mer begint het te plensen, niet een beetje, maar veel. Een uur lang krijg ik de volle laag. Als ik Deauville binnenrijd houdt het op en breekt de zon door.

Deauville is wel een leuk plaatsje, zeker nu de zon schijnt. 

Deauville – Honfleur, 20 juni

Vandaag ga ik het over mijn droom van vannacht hebben.

Ik zit in de tram in de Kalverstraat. Niet onze Kalverstraat, meer een disneyland Kalverstraat, heel vrolijk. Ik ben onderweg naar het station om over te stappen op de tram naar huis. 
Een moment later ben ik uitgestapt, ik snap het niet, want ik moet toch echt naar het station. Ik loop dus verder.
De straat verandert in een donkere grot, met water op de bodem. Daar leeft van alles in. Ik loop door want ik moet naar het station om op de tram naar huis te stappen.
Er beweegt iets in het water, iets groots, iets katachtig. Het is zwart. Ik heb een lange bamboestok in mijn hand en probeer het beest weg te duwen, maar ik duw er dwars doorheen. De kat is vloeibaar en vindt mijn activiteiten heel plezierig. Spinnend draait het beest zich rond mijn stok.
Er komt een veel grotere kat aan….

Toen werd het tijd om wakker te worden. 

De rit naar Honfleur gaat flink op en af. Maar het is een kort stukje en goed te doen. Honfleur zelf heeft een prachtige oude haven. Het is wel heel toeristisch.

Kilometers

Route

Quinéville – Grandcamp Maisy:

Grandcamp Maisy – Saint-Aubin-sur-Mer:

Saint-Aubin-sur-Mer – Deauville:

Deauville – Honfleur:

Je kan me volgen op de dagen dat ik fiets.

Dag 12 – 15 Saint-Malo – Quinéville

Saint-Malo – Mont St. Michel, 12 juni

Na het ontbijt vertrek ik uit het prachtige Saint-Malo. De zon staat in het Noordwesten, lastig bij het fotograferen van de stadsmuur waarover ik rijd, maar we laten ons niet tegenhouden.
De rit is niet erg spannend. Aan het eind verschijnt Mont St Michel. Dat blijft een prachtig fenomeen. Heel vroeger ben ik er op geweest, maar vandaag rijd ik er alleen langs.
Vlak na de berg ben ik al bij het hotelletje. Het is een toeristisch restaurantje met wat kamers. De wifi werkt niet, maar het bier is koud. 

Mont St. Michel – Granville, 13 juni

Het kok van het hotelletje heeft een baaldag. Geen ontbijt. Maar anderhalve kilometer terug is een camping met een restaurant. Le marquis (zo heet het tentje) heeft wel een ontbijt voor me. Stokbrood met jam, een croissant en koffie. Frans. Ik zal het vast nog vaker krijgen. Het vult de maag en ik kan er goed op fietsen.
Op de horizon blijft de berg zichtbaar. 
In Granville zit ik een hotelletje van een dametje. Beter kan ik het niet zeggen. Prima op zichzelf, maar ik heb altijd wat moeite hoe met dametjes om te gaan. Bij aankomst is er gelukkig wel een biertje.
Vlak ernaast is een Brasserie  waar ik mijn lunch kan nuttigen, een Croque Monsieur. Wij zeggen dan tosti. 

Het is maandagavond en dat betekent dat veel restaurants dicht zijn. Volgens de tripadvisor app moet er nog wel een steak-restaurant open zijn. Ja, open en druk. Er is alleen plaats aan de bar. Prima, is toch mijn favoriete plek. De kok bakt zijn vlees op een houtvuur, met een schuin rooster. Zoals ze het in Argentinië en Uruguay doen. Die kwaliteit haalt het niet, maar met een goed glas wijn is het toch heel aangenaam.

Granville – Portbail 14 juni

Het is moeilijk slaapplekken te vinden op korte termijn in het noorden van Normandië. Ik vind een plek in Portbail. Eigenlijk te ver voor mij om te fietsen op een dag. Door hier en daar wat af te snijden lukt het toch. Portbail blijkt heel anders dan verwacht. Het dacht in een dood vakantieplaatsje terecht te komen en het was meer een traditioneel kustplaatsje. Ik slaap boven een kroeg annex restaurant (dat is niet de eerste keer). In Engeland zouden ze zoiets een pub noemen. 
Ik lunch er en heb er mijn avondmaaltijd. 

Portbail – Quinéville 15 juni

Ik heb een slaapplek gevonden aan de andere kant van het schiereiland Normandië. De oversteek is zo’n 45 kilometer en met behulp van weer een andere app (Komoot) heb ik een route gevonden. Het eerste deel is over een oude spoorlijn. Het lijkt alsof je door een bos rijdt, maar aan beide kanten zijn er na zo’n twintig meter alweer akkervelden. Best wel raar, je fietst, hoort de vogels fluiten in de bomen, je lijkt overal ver vandaag en dan hoor je plots een tractor.
In Quinéville blijkt mijn hotel een echt oud kasteeltje te wezen. Ergens uit het begin van de 18e eeuw. De toenmalige bewoners waren al eeuwen de baas in de regio. 
Nu is het een hotel. Sjiek. Maar toch niet zo duur.
Eten doe je in het stadje bij hotel de la Plage, die niet aan het strand zit. Verder niks bijzonders.

Kilometers

Route

Je kan me volgen op de dagen dat ik fiets.

Dag 9 – 11 Jersey – Saint-Malo

Jersey, 9 juni

Jersey is een toeristeneiland. Maar het is gelukkig nog voorseizoen, dus niet al te druk. Vandaag, de 9e, komt Herman en daardoor wordt het een beetje een andere reis. Herman komt pas na het diner, dus ervoor, overdag verken ik de stad . Wat is waar en wat zijn de leuke plekjes, kroegen en restaurants.
Nadat Herm gearriveerd is gaan we de stad in. Bij St. Helier, het hoofdstadje van Jersey, is dat een groot woord, maar er is genoeg te doen. 
Hier en daar wat biertjes drinken, en zodoende komen we terecht in een karaoke bar. Zingen in kroegen is een oud Engels genoegen, dus ze staan in de rij. Soms gaat het en soms helemaal niet.
Ter ere van mijn bijna verjaardag probeert een kleine dronken vrouw mij te versieren door me een biertje aan te bieden. Gelukkig zat mijn glas nog halfvol.

Jersey, 10 juni

Op mijn verjaardag gaan we fietsen. Het eiland rond, nou, ja, halfrond. Herman heeft een e-bike gehuurd en op mijnn fiets kan ik mijn motor ook aan (en uit) zetten. Herman is eindelijk weer fit, maar mist wat trainingsuren. Jersey is heuvelachtig, met steile stukken. Zo’n e-bike is dan handig om niet te diep te gaan. Het is een heel aangename rit. Op deze dag meer gezien als in een week tussen de heggen in Engeland. Maar eerlijk gezegd, het mooie weer speelt ook mee.
Aan het strand eten we ‘s middags fish and chips, met wat biertjes. Ook heel aangenaam.
‘s Avonds nog een prachtig diner in de stad, met goede wijn en wat calvados na. 

Jersey – Saint-Malo 11 juni

De veerboot van Condor naar Saint-Malo vertrekt vroeg in de ochtend. Ik ontbijt op het schip. Ik kom er twee Nederlanders die dezelfde fietstocht afleggen, uit hetzelfde boekje, als ik. Misschien komen we elkaar nog tegen.

Saint-Malo is een prachtige stad. Het hotel ligt binnen de stadsmuren, dichtbij de muur langs het strand. Drie trappen op, met al mijn bagage is wel wat, maar het hotelletje is aangenaam. Ik heb door de stad gezworven.

Kilometers

Route

Je kan me volgen op de dagen dat ik fiets.

Dag 5 – 8 Gravesend – Jersey

5 juni – 8 juni 2022

Ik ben vast een mooiweer fietser en het is dus geen mooi weer. Wel veel wind, een hele dag regen tussendoor, ik word er niet echt gelukkig van. In deze aflevering 4 dagen fietsen en varen in Zuid-Engeland. 

Gravesend – Buxted

Klimmen, heel veel klimmen. En het zijn steile hellingen, de een na de ander. Het weer is ok, niet goed, maar ook niet slecht. Het dreigt steeds met regen, maar die komt niet. Met al die heuvels verwacht je een mooi landschap, misschien als je Engels bent, maar eigenlijk is het heel saai. In dit gedeelte van Engeland, zo vlak bij Londen, zijn er heel veel plaatsjes met heel veel huizen op een stukje grond. De Engelse droom, vast en zeker. Voor de toevallige voorbijfietser is dat het echter niet.
Buxted is een klein plaatsje in Sussex met een hotel en een (goede) pub. Ook het hotel is een soort pub, maar je kan er deze keer niet eten. 

Aangezien het zondag is nam ik vandaag de Sunday Roast.

Buxted – Lancing

Eerst is het nog op en neer, maar niet zo erg als gisteren. Ik doe het voornamelijk op eigen kracht. 

Na Brighton is het veel langs de kust fietsen. Er staat een heel harde westenwind. Eerst nog zwoegen, maar met wat ondersteuning, ik weet nu dat het 5 km/u scheelt, gaat het veel beter.
Lancing is een kustplaatsje. Toeristisch.
Op maandag zijn veel restaurants dicht maar gelukkig niet de plaatselijke Indiër. Heerlijk.

Lancing – Portsmouth

Regen, heel veel regen. Motregen en gewone regen. Mijn nieuwe regenpak doet het goed, na drie uur door de regen fietsen is mijn kruis nog droog, een belangrijke graadmeter voor het succes van een regenpak. Ook de speciale afgesloten houder voor de iPhone is goed bruikbaar. Tijdens de regen is het zo goed als windstil. 
De laatste twintig kilometer is het droog maar er komt wel wat meer wind. 
Ik heb een eigen route gebruikt, of liever, ik volg de South Coast Cycle Route zo’n beetje. Meerendeel loopt over fietspaadjes naast hoofdwegen. Niet echt plezierig. Het laatste stuk gaat langs een van de inhammen van het Kanaal bij Portsmouth. Om in Portsmouth zelf te komen is er weer een veerpontje.

Portsmouth – Jersey

De veerboot van Condor naar Jersey duurt lang en is saai. Bij aankomst nog wel een mooie zonsondergang

Kilometers

Route

Twee oude routes erbij, nu van cyclemeter. Ook de routes van deze periode zijn daarvan. De hoogtekaartjes zijn veel leuker.

Je kan me volgen op de dagen dat ik fiets. De eerstvolgende fietsdag is 12 juni. Ga ik naar het noorden of naar het zuiden? De weersverwachting speelt daarbij een grote rol.

Engelse counties:

Harwich – Essex
Maldon – Essex
Gravesend – Kent
Buxted – East Sussex
Lancing – West Sussex
Portsmouth – Hampshire

Engeland deel 1

Dag 2 – 4 Scheveningen – Gravesend

Ik moet er echt weer inkomen. Het fietsen, het gedoe rond het goed bepakken, de sfeer, de lol. 

Naar Scheveningen fietsen op dag 2 en lunchen daar was leuk, maar daarna de veerboot op. Zes uur het schip in, ik vind het niet leuk. In Harwich fiets ik via een smal fietspaadje naar het hotel in het centrum. Het is er een van een keten van pubs. De kamer is heel goed, de pub erg goedkoop, het bier is bier en het eten wat je voor die prijs kan verwachten.
Ik kom er JT tegen, een fietser van rond de 40, die even op en neer rijdt vanuit Cambridge. Een rondje. 160 km op de eerste dag en terug 120 km. Op een fiets zonder versnellingen. Wel een rem trouwens, dus het is geen fixie. Hij traint voor een wedstrijd.
Die eerste dag is het in Nederland heerlijk weer, en ik heb wind mee. Aan de Engelse kant is het fris.

De route van Harwich naar Maldon op dag 3 loopt door een typisch Engels landschap. Je ziet er niks van, je ziet alleen de heggen. En overal vlaggetjes om te vieren dat er een heel oude vrouw op de troon zit. Ook nu is het goed weer, wel veel wind, maar die heb ik voornamelijk mee. 
In Maldon slaap ik in een naargeestig hotel. Te duur, te slecht. Geen ontbijt.
In het stadje zijn enkele pubs. Uiteindelijk ga ik eten bij de plaatselijke Italiaan, Luigi’s Al Fresco. Op het menu stond een pasta Salsiccia, Broccoli and Peperoncino. Klinkt al lekker. Maar je kan er Nduja bij krijgen. Nooit van gehoord maar google is dichtbij. Dat is een extra pittige worst. Die wil ik wel. 
Op mijn bord blijkt Nduja een worst te zijn die uit elkaar valt en heel goed te mengen met de rest van het gerecht. Een van mijn beste pasta’s ooit. Die houden we er in.

Op dag 4 moet ik van Maldon naar Gravesend. De dag begint koud, maar gedurende de dag kan ik steeds meer laagjes verwijderen. De wind is nog steeds meestal mee.
Vlakbij het hotel waar ik geslapen heb, is een ontbijtrestaurant. Op zijn Engels, dus eet ik weer een gebakken eitje, met bacon erbij, en voor de rest het bekende spul. Geen bonen deze keer, ik kies voor gebakken tomaat. Ik kan kiezen uit vers of uit een blik. Rare vraag, vers natuurlijk. 
De eerste kilometers fietsen moet ik door een hardloopwedstrijd. Bij Engelsen denk je dan aan Sir Sebastian Coe. Nee dus, dit is helemaal anders. Middelbare mannen en vrouwen die (blaas)balgje spelen. Dan is het fijn om op de fiets te zitten.
Ik wil ‘s avonds een burger bij de pub tegenover het hotel. Geen eten, ze deden een pub-quiz. In het centrum vond ik uiteindelijk een pub die me wel wil voeren.

Foto’s

Kilometers

Route

Morgen weer verder, eerst naar Heathfield (of daar in de buurt), de volgende dagen naar Brighton en Portsmouth.

Ja, het doet het weer. Je kan me volgen. Zie rechts.